Dag 2 - dinsdag 17 september
Vandaag is het vroeg dag. Met mijn tandenborstel in mijn mond kijk ik naar de tekeningen die ik naar aanleiding van de bomenkap van gisteren heb gemaakt. Ik neem je even mee in wat ik zie. Het eerste werk heb ik 'Newly formed ghost in Hillywood' genoemd. Je kijkt vanuit mijn Pipohut naar buiten waar een man een net gekapte boom in stuken aan het zagen is. Een andere man komt aanlopen met een kruiwagen, om de losse delen af te voeren naar wie weet waar. De boom ziet er nog vrolijk en levendig uit. Te speels voor zijn omgeving, dat is de reden dat hij gekapt werd. Het groen om de figuren heen is strak en gedisciplineerd. Wenselijk groen zeg maar. De boom viel niet binnen de kaders, dat werd z'n einde. Boven de boom zie je een schim van wat het net nog was. Drie minuten geleden stond het ding nog fier overeind. Morgen zijn we 'm vergeten. Dat is niet erg. Maar voor nu staan we even stil.
Het volgende beeld zijn wederom twee hoveniers die een boom aan het korten zijn. Deze zijn niet bezig met een kap, maar meer met een afweging hoe kort ze hem moeten wieken. Hoe ver willen ze gaan? En snoeien ze om de bestwil van de boom, valt er iets te winnen en hoe lang houdt de half gezonde boom dit vol? De man in de top loopt het gevaar en moet de vuile klus opknappen. De man onderin staat op de plek waar de beloning ten deel valt, zonder de risico's van het vak te hoeven voelen. Hij heeft het overzicht en de hand aan de ladder. De clownachtige stakker bovenin vertrouwd op de goede gratie van zowel de natuur als de opdrachtgever aan de voet van zijn ladder.
Interessant stuk over bomenkap in en rond Amsterdam: The Conscious Club ->link
Tevreden met het resultaat van gisteren loop ik, als traktatie voor mijzelf, het bos in. Het is eigenlijk niet echt een bos. Het lijkt alsof er een vliegtuig over een grasveld heeft gevlogen en ritmisch zaadjes heeft laten vallen. Qua spontaniteit overstijgen de informatiepalen en bordjes de bomen. In de verkeersborden lijkt meer willekeur te zitten. In eens loopt er een reflecterende man langs met een bezem en emmer sop in zijn hand. We groeten elkaar. Wat een gekke plek voor een schoonmaker. Wat valt er nou schoon te dweilen in een bos? Ik zie er nog een in de verte. Ze schrobben de algen van de borden af. "Anders zie je door de algen geen kut in de winter. Het moet wel mooi reflecteren" Legt hij me uit. Onderschat Nederland nooit als het gaat om orde, structuur en regelmaat.
Deze zomer verbleef ik een maand lang in Mexico. Ik weet nog goed dat ik in Palenque, ten zuiden van Mexico, een tijdje in de jungle zat. Ik ben gek op de jungle. De planten, dieren en geluiden betoveren me keer op keer. Maar na een paar dagen van vochtig en vies zijn bekroop me een naar gevoel. De chaos en de hitte werd me te veel. Ik had behoefte aan orde en rechte vormen. De willekeurigheid van de jungle beangstigde me. Op een namiddag reden we met een busje langs kilometers aan palmplantages. Het voelde als een gigantische opluchting, die overzichtelijkheid. Het voelt alsof de mens hier de overmacht heeft.
Het is geen populaire mening in Nederland, want de jungle moet wild en ongerept zijn. Iedereen die het probeert te temmen is fout. Je blijft er met je klauwen vanaf, klaar. Ik roep dat zelf ook altijd. Maar toen ik zelf in de bloedhitte door de lianen en muskieten ploeterde kon ik me goed voorstellen wat de ondernemers en omwonenden moeten voelen. In de ongerepte jungle zit je in de voedselketen. Je doet er als mens niet toe. Je bent nietig. Wij weten in Nederland nauwelijks hoe het is om je ondergeschikt te voelen aan de natuur. Daarom begrijpen wij de houthakkers en veeboeren in Brazilië ook niet. In artikelen zijn ze simpelweg slecht, net zoals de leden van Zwadderich simpelweg slechteriken zijn. In de realiteit geloof ik niet dat mensen alleen maar slecht kunnen zijn. Iedereen heeft z'n motieven.
source: wikipedia