Opium Atelier, Hilversum
Dag 1 - maandag 16 september
Wanneer ik met de trein Hilversum Media Park binnenrijd stelt het enigszins teleur. 'Hillywood' is niet zo indrukwekkend als ik dacht. Met mijn werk- en slaapspullen op mijn rug loop ik richting het gebouw van de AVRO/TROS. Links en rechts zie ik goed onderhouden perkjes en struiken. Ik loop langs gebouwen waarvan ik hoop dat ze binnen flitsender zijn. De mensen die ik op straat zie lopen zouden zo op TV kunnen wat mij betreft. Is dat...? Nee, het is 'm toch niet.
Mijn telefoon zegt dat ik er bijna ben, hier naar links, ja, dat is het AVRO/TROS terrein. Op de hoek staat een houten restaurant dat me naar een pannenkoek doet hunkeren. Het ruikt er vast naar frisse wandelaars en helmgras. Op het terrein is veel groen te vinden. Een levensgrote foto van Ron Boshart lacht me toe. Ik voel me thuis. En daar staat ze, ik noem haar 'Pipowagen' bij gebrek aan een beter woord. Hoewel, wat is er nou een beter woord dan: Pipowagen.
Naast mijn stulpje ligt een spiegelglad meer, een zwaluw neemt er geruisloos een slok van. Ik loop het drie-tredige trappetje op wanneer er achter me een scheurend brullend geluid ontwaakt. Ik ken het geluid vooral uit Greenpeace reclames. Het geluid is afkomstig van een dikke Black & Decker kettingzaag. Een lullig en onschuldig uitziend boompje naast het grindpad wordt ter gronde gebracht door twee jonge mannen met oorbeschermers. Ze brengen het monsterlijke metalen ding weer tot stilstand. Vreemd genoeg hoopte ik dat ze meer zouden omzagen, maar tot mijn ontevredenheid waren zij met 1 boom al tevreden.
Aanvankelijk dacht ik tijdens deze residency niet veel inspiratie te vinden in mijn directe omgeving. Maar de twee hoveniers, die de aan stukken gezaagde boom op dit moment afvoeren in een kruiwagen, hebben een mooie link gelegd tussen de situatie in de Braziliaanse Amazone en dit Hilversumse parkeerterrein. De link is misschien wat oppervlakkig, maar ik kan er voor nu goed mee werken. Ik hou van het toeval en het toeval houdt van mij.
Ik heb de twee jongens stiekem gefotografeerd, dit wordt mijn creatieve springplank voor deze week. Mijn punt is geslepen, mijn JBL box is opgeladen, mijn bed is opgemaakt en Ron Bosbrand lacht nog steeds. Het is tijd om te werken.
