Dag 3 - woensdag 18 september
Op dit moment wonen we met 7,7 miljard mensen op deze planeet. 7.700.000.000 mensenwensen en mensenstreken. Om deze monstermassa te voeden en al onze verlangens te ondersteunen moet de aarde tot haar uiterste efficiëntie worden gebracht. Dat is in Nederland natuurlijk mooi te zien, zeker vanuit het vliegtuig. Het lijkt net SimCity op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ik denk dat doordat deze regelmaat en structuur de rafelrandjes van ons landschap heeft ontnomen. Daarom heb ik altijd een liefde heb gekoesterd voor plekken die 'ongerept' zijn, omdat dat in mijn directe omgeving bijna niet te vinden is. "De natuur moet wild en ongetemd zijn!" roep ik dan. Langzaam begin ik te ontwaken uit deze illusie. Alles moet functioneel worden, de toekomst van onze dunne leefbare aardschil en atmosfeer hangt er vanaf. Ongereptheid kan ook functioneel zijn, maar er moet in ieder geval over elke vierkante meter nagedacht worden.
Voor mij is functionaliteit altijd het tegenovergestelde geweest van de romantiek. Romantiek, dat zo belangrijk is voor mijn werk en de kunsten in het algemeen. Maar ik ben vandaag tot het besluit gekomen dat ik mezelf moet omscholen en de romantiek in functionaliteit te zien. In een wereld die elke dag kunstmatiger wordt moet iedereen zich aanpassen, waaronder ikzelf. Ik wil niet iemand zijn die mijmert in het verleden en ik wil al helemaal geen apocalyptische kunstenaar zijn. Misschien moet ik juist de schoonheid van een nieuw soort wereld laten zien. Het is mijn taak om goed te kijken, mijn bevindingen te verteren tot werk en daarmee mensen mee te nemen in mijn gedachtengang.
Daarbij moet ik toevoegen dat het van het grootste belang is dat er een duurzame vorm van kunstmatigheid wordt gekozen. Op dit moment worden er veel fouten wegen ingeslagen. Wegen die op korte termijn interessant lijken. Kortstondige welvaart, dat op langer termijn alleen maar onheil met zich meebrengt. Regenwoud wordt omgebouwd tot palmolie fabrieken. De plantages zien er bizar uit. Toen ik er deze zomer langsreed in de bus deed het me denken aan de gewelven van het Alhambra in Zuid-Spanje. De palm stammen zijn de pilaren en het koepelvormige bladerdek zijn de kruisgewelven daartussen. Het is een griezelig staaltje menselijke organisatie, dat zowel prachtig als angstaanjagend is.
Wanneer het regenwoud van zijn bomen is ontdaan, ontstaat er grond met diverse mogelijkheden. Mijnbouw, hydrolyse dammen, palmolie of veeteelt. Zegt u het maar. Ik ben zelf voor een globale organisatie die na veelvuldig onderzoek precies weet waar mensen en de planeet behoefte aan heeft op korte en lange termijn. Hebben we behoefte aan meer voedsel, of is het CO2 absorberende en globaal afkoelende regenwoud van groter belang. We moeten de mensheid niet meer later regeren op per land. We moeten onszelf zien als diersoort dat moet zien te overleven, in plaats van in verschillende landen die individuele belangen hebben en op elkaar wachten met ingrijpen.